Een schoolplein vol spelende kinderen. Schreeuwend, lachend, pestend. Een jonge moeder, Liselotte, komt het schoolplein op met een schaal met taartjes. Ze loopt op een groep ouders af. De initiatiefgroep JOMO (Joy Of Missing Out) is blij verrast. Pleitbezorgers voor een verbod op mobieltjes op school. Ze juichen. Wat is hier aan de hand?
Een leerkracht komt op me af. Zegt: “De servers van Odido liggen plat. Een ‘ransomeware’ aanval”. Wat JOMO niet lukte heeft een hackersgroep voor elkaar gekregen. Een (tijdelijke) verlossing.
“Nou hopen dat Odido het losgeld voorlopig niet wil betalen. De hackers hebben 500 bitcoin geëist. Dat kan Odido wel lijden, maar wil ’t niet. Ze zeggen: Dat moedigt de criminelen alleen maar aan”. De fatsoensrakkers. Fictie?
Naast de achtbaan die zij berijden hebben crypto’s nog een aantal kanten, die ze vooralsnog voer voor avonturiers maken. Als belegging uiterst riskant. Alleen renderend als je er bovenop zit. Bliksemsnel kopen en verkopen en genoegen nemen met 10% winst. De andere kanten zijn niet alleen avontuurlijk, maar ook duister: energieverbruik, transactiesnelheid, verslaving en diefstal, ondanks de veel geprezen veiligheid.
De berichtgeving over cryptomunten beleeft een enorme hausse. De informatie is echter zeer verspreid. Kranten, radio, televisie en tijdschriften buitelen over elkaar heen.