Bali, het blijft een paradijs. Er kan natuurlijk altijd iets mis gaan. Zeker als je de natuur zijn gang laat gaan. Zie mijn column van 25 april “Verziekte vakantie of ‘blessing in disguise‘“.
Post pandemie
Er is veel veranderd in de drie jaar na ons overhaaste vertrek uit Denpasar. Toen wij, bij het begin van de pandemie, als onderdeel van het project van Buitenlandse Zaken, “evacuatie gestrande reizigers” met de voorlaatste vlucht van KLM terug naar Nederland vlogen. In een stampvol vliegtuig.
Veranderingen
Het kantelpunt, de pandemie. Een periode waarin het toerisme op Bali een dieptepunt bereikte en de bedrijvigheid vrijwel stil stond. Waarin sponsoring van kleine ondernemers nodig was. Waaraan ik driftig mee deed.
Terwijl vorig jaar de gevolgen van de pandemie weer langzaam uitstierven kwam daar de Russische overval op Oekraïne overheen. Superpositie.
Russen en Oekraïners
Het toerisme trok echter weer aan. Daaronder veel Nederlandse oudgedienden. Overwinteraars op Bali, de OBI’s, 65+ers. Maar ook veel ‘politieke’ vluchtelingen. Waaronder welgestelde Russische millenials, die mogelijke rekrutering ontliepen, gefaciliteerd door een netwerk van vermogende ouders. Hoe kan ’t anders?
Slavische talen rondom, het zouden ook Oekraïners kunnen zijn. Hier en daar begint het nu te schuren tussen de Balinezen en die toeristen.
De Gouverneur van Bali heeft onlangs aangekondigd geen ‘Visa On Arrival’ aan Russen èn Oekraïners meer te zullen verstrekken, omdat zij volgens hem om oneigenlijke redenen naar Bali gekomen zouden zijn. Om hier te komen werken. Misschien een onderwerp voor Follow the Money?
Intussen prijzen Balinese (?) vastgoedhandelaren, in het Russisch, hun nieuwbouw appartementen aan, met uitzicht op die mooie blauwe zee. Leuk voor een weekje: 101 tot 260 m2!
Falende ‘hotspot’
Met in gedachten de slechte internetverbindingen in Indonesië had ik een mobiel modem (‘hotspot’) aangeschaft. Een Ryoko Muama, die beloofde in 125 landen, waaronder Indonesië, garant te staan voor een snelle verbinding. Nou mooi niet. In Nederland met wat moeite een KPN verbinding tot stand gebracht, daarna op het vliegveld van Singapore (Changi) een prima Sintel verbinding. Maar op Bali, ho maar. Na alle ellende, en uit frustratie, de leverancier beloofd de modem in de blauwe Bali Zee te gooien. Zo gezegd, zo gedaan.
Geen man overboord. De internetsnelheid blijkt tegenwoordig in de meeste hotels goed te zijn.
Elektrische fietsen
Een opvallende verandering in het straatbeeld is ook het grote aantal elektrische fietsen (sepeda listrik), niet vergelijkbaar met onze nationale ‘miskoop’, de Van Moof. De gewilde tweewieler van Amsterdamse, elkaar goed in de gaten houdende, ‘status riders’. Gemaakt door een bedrijf dat zijn processen na jaren nog steeds niet op orde heeft. Zie mijn column van 6 sep 2019 “Over de fiets die niet kwam. Procesverbetering loont.”
Hoge score
Een snelle verkeerstelling, die me doet denken aan die zomer van mijn eerste studiejaar toen ik, zittend op een klapstoeltje langs een snelweg, langszoevende auto’s en motoren telde. Nu tel ik vanuit een geriefelijk café aan een fietspad langs de kust van Bali, ter hoogte van Sanur, de wandelaars, de fietsen en de ‘sepeda listrik’. Een opvallend hoge score voor de laatste.
Gat in de Nederlandse markt?
Ideaal voor de Nederlandse oudjes die, zichzelf overschattend, hun eigen snelheid niet kennend, voortrazen langs ’s heeren wegen, hier uit de bocht vliegend en daar tegen medeweggebruikers opbotsend. Sterke toename van ongevallen en zwaar letsel onder zeventig plussers. Vorig jaar een verdubbeling van het aantal dodelijke ongevallen in deze leeftijdscategorie!
De sepeda listrik, sneller dan een scootmobiel. Stil, met een snelheid van zo’n 10 km/uur. Je hoort ze niet aankomen. Worden ook veel gebruikt door jongeren, vanaf een jaar of tien. De huurprjjzen zijn laag, binnen het bereik van velen. Zo’n 15.000 rupiah (één euro) voor twee uur. Kosten aanschaf: Rp 5.000.000 ( € 310). Tip voor een slimme importeur?
Ban op elektrische tweewielers?
Ik weet het niet. Volgens de New York Times (3 april) steunt, blijkens een referendum in Parijs, 89% van de stemmers een ‘ban’ op elektrische scooters, con sorte.
Peter de Waard (Volkskrant 13 april) is ook geen voorstander. Om het geëlektrificeerde leed te verzachten stelt hij voor het fietsplaatje weer in te voeren. Een bedenksel van Colijn zaliger. Hij denkt bijvoorbeeld aan een jaarlijkse belasting van € 500 voor de Van Moof rijders. Die zullen het alleen maar zien als een verhoging van hun status. Dat zal de schatkist ongetwijfeld spekken maar of ‘t een oplossing voor het probleem is valt te bezien.
Denk ik 🙂
Edwin Kisman
Wat vond u van deze column?
Terima kassi !
Sama sama
Ach wat een aardig verhaal, wat een kleine wereld opeens. Markant voor mij is dat een hele aardige neef bij Van Moof werkt en inmiddels bij een New Yorkse vestiging in dienst is en mijn schoonzus – zijn moeder dus – een overtuigend verkondiger is van het Van Moof evangelie. Ook al grappig omdat ikzelf op een steenworp afstand van Van Moof hier aan de Mauritskade in Amsterdam woon. Een kleine wereld, dat zei ik toch! Levensecht, net als de column dus. Dankjewel.
Kleine wereld inderdaad, vanuit drie Invalshoeken 🙂
Dit hele hoofdstuk over het toenemende mobiele gebeuren en negatieven gevolgen spreekt me zeker zeer aan