voorheen vakblad
Natuurkundepracticum, studie scheikunde, eerste jaar. Mijn vriend Wout Davids en ik moesten de lading van een electron bepalen met de proef van Millikan. De metingen en de foutenanalyse leverden andere resultaten dan de handboeken. Wat te doen? Ik besloot een tekening te maken, een van mijn eerste infografieken. Een half opengewerkte opstelling. De assistent die ons verslag moest beoordelen was even sprakeloos. “Dus zó ziet het apparaat er van binnen uit!”. Wij kregen een goed cijfer.
“Maar ik ben niet creatief ”, zegt hij tegen me. Hij neemt een slok van zijn koffie. Ik moet aan Nora Ephron denken en vraag hem: “Ken je Nora Ephron, zij schreef het scenario van ‘When Harry met Sally’?” De tosti’s worden op tafel gezet. Ik ga door: “Voor bepaalde verhalen hoef je niet creatief te zijn, schreef Ephron eens”. Nou ja, ze bedoelde het ironisch, maar dat vertel ik hem maar niet, want ondanks haar ironie is het waar. Hij kijkt op van zijn tosti met een verwachtingsvolle blik.
Koppen, plaatjes, onderschriften, ‘streamers, en ‘call outs’. Langs dit tegelpad wandel ik door een krant of tijdschrift. Ik lees diagonaal. ‘Scan’ en weet in grote lijnen wat er in staat. Ben op de hoogte van “de toestand in de wereld”. Alsof ik naar het zondagspraatje van GBJ Hiltermann heb zitten luisteren.
Terzijde, GBJ was een van de oprichters van Elseviers Weekblad, in oktober 1945. Met de winsten van het blad legde het moederconcern de basis voor een wetenschappelijke uitgeverij, lees ik in Wikipedia. Het blad legt het loodje, de wetenschappelijke uitgeverij vaart door.
Einde cyclus, nieuwe cyclus. Is er soms sprake van een “heeele langetermijn” visie?