voorheen vakblad
Water. H2O, één zuurstof-, twee waterstofatomen. Een minuscuul molecuul, 0,15 nanometer. Klein van stuk maar groot in aantal. Verenigd, vullen zij oceanen, meren, rivieren, drinkwaterbekkens, sloten, dakgoten, zwembaden en niet te vergeten, de verstopte gootsteen.
Ze faciliteren leven en bedreigen het. “Een matig mens is zijn vrijheid waard”.
Dood. Een overvolle boot op de Middellandse Zee. Benauwd, doodsangst “ik verdrink”.
Nee de COVID-19 pandemie wordt géén ‘man-made extinction’. Een optie voor een antropogene apocalypse, genoemd door CSER, een instituut van Cambridge University, dat zich bezig houdt met onderzoek naar existentiële risico’s.
CSER had het over ‘bio-engineered’ virussen, in elkaar geknutseld door criminele slimmeriken, terroristen. Nee, COVID-19 is een natuurlijk virus, dat onvermoeibaar muterend, het ‘eureka’ moment bereikte en zich daarna wist te nestelen op een delicatessenmarkt in Wuhan. Wachtend op verder transport. Toevallig, of misschien niet, zoals complotdenkers beweren.
Creative destruction
En van ‘extinction’ is nu ook geen sprake, nu globaal (niet gecoördineerd overigens) wordt gereageerd. Rigoreus, afgezien van Zweden en het altijd propere Japan. ‘Social distancing’, 1,5 m (met zijwind anders is altijd één van de twee de klos), handen wassen tot op het bot. Prima. Zorg omhoog, economie omlaag. Een waterbed. Nog jaren lang.
Een nieuwe maatschappij ontstaat. ‘Creative destruction’ (Joseph Schumpeter). ‘Virtual reality’ de nieuwe norm. Na de katharsis gaat het weer opwaarts. ‘Technology driven’
De WC rol, het iconisch papier
Voor mij is de WC rol het icoon geworden voor deze uitbraak. Hamsteren, 100 rollen. Angst. Gevechten. Het heeft me verbaasd dat nog niemand met de suggestie is gekomen van de aloude cèbok (tjebok, oude spelling), de fles in de WC. Spoelen in plaats van vegen met papier, waarvoor bomen worden gekapt.
Angst-management
Intussen is die andere ‘man-made extinction’ naar de achtergrond verdrongen. Begrijpelijk: direct gevaar versus lange-afstands gevaar. Met je neus er bovenop, tegenover die ver van m’n bed show. Het klimaatprobleem ontbeert een goed angst-management. Over het klimaatprobleem kan de massa nog niet hysterisch worden. Greta kan roepen wat ze wil. We worden toch niet bang. Jammer van de warme winters. Tabé Elfstedentocht. Doen we ‘t toch zeker een keertje op onze e-bike?
Zegen uit de hemel
Terug naar COVID-19. Gelukkig komen er hulptroepen aan. Fysica versus zoölogie. Een gat in de ozonlaag komt op ons af, vanaf de Noordpool. Hopelijk komt ie hier op tijd. Een onverwachte extra sterilisatiemogelijkheid. UV straling in overvloed. Besmette spullen op het bleekveld zetten. En schoon is Kees.
Tabé nieuwsdieet
Ik volg de ontwikkelingen dagelijks. Ik kan er niet omheen. Er is niets anders. Kranten, TV, persconferenties Mark Rutte, Jaap van Dissel. Waar blijft mijn voornemen om op nieuwsdieet te gaan? Nood breekt wet zullen we maar zeggen.
Waar mondt het op uit? En wanneer?
We zullen ‘t zien.
Edwin Kisman
Lees ook mijn vorige blogs
Apocalypse Magazine. Een eigentijds klimaatblad
Apocalypse Magazine wordt Apocalypse Nu!
Op nieuwsdieet, mijd het nieuws
En bekijk
, University Cambridge
(.. from accidental release to intentional misuse.)
Het klimaat is hot. Op onze planeet en in de media. CO2 en stikstofderivaten strijden om voorrang. Terecht. Zeespiegelstijging vs eutrofiëring. Hete zomers, mediterrane winters. Droogte en stortbuien.
Verzuurde bodem. Daar moeten we snel wat aan doen!
Biedt dit een opening voor het opzetten van een Vakblad? Met technische verhandelingen over de aanpak van het klimaatprobleem? En met popularisering voor politici.
Vaktijdschrift
Er bestaan al een eindeloze hoeveelheid publicaties over dit onderwerp beginnend bij het Rapport van MIT opgesteld in opdracht van de Club van Rome (1970, 1972). Daarnaast veel specials van (inter)nationale dagbladen (New York Times, Washington Post en ook van Nederlandse) of tijdschriften (Time, New Scientist).
Maar ‘dedicated’ bladen zijn er minder. Laat staan een Nederlands vakblad.