“Wat zeg je?”
“Ik versta je niet.”
“Kan je dat nog eens herhalen?”
“Ik hoor je wel, maar ik begrijp je niet.”
Herkenbaar? Je hoort de klanken, maar de betekenis glipt weg. Gesprekken worden lastiger. Stemmen vervagen in geroezemoes. Anderen lijken steeds zachter te praten. Het overkomt ons allemaal. ’t Gaat langzaam, haast onmerkbaar.
Sluipend doof
Horen is een wonder. Trillingen worden omgezet in signalen. Je hersenen vertalen die naar betekenis. Geluiden sturen je door de wereld. Maar dat vermogen is broos. Vanaf je dertigste begint het al. Een onzichtbaar, maar hoorbaar verval. Hoogfrequente tonen verdwijnen eerst. Vogelgezang. Fijne nuances in muziek.
Het sluipt erin. Eerst ongemerkt. Tot je in een druk café zit en de helft mist. Tot je de deurbel niet meer hoort.
Lawaai, kabaal, gehoorschade
Daar bovenop komt schade. Onherstelbaar. Doofheid die niet alleen door ouderdom komt. Oorzaken? Lawaai. Veel lawaai. Te hard. Te lang.
‘n Bombardement. Vliegtuigen, bommen, explosies. Oorverdovend. Treinrails die schuren. Cirkelzagen die janken. Verkeersdrukte. Bouwwerkzaamheden. Boren. Pneumatische hamers. De dreun van een betonmolen.
En muziek. Koptelefoons op volle sterkte. Oortjes diep in de gehoorgang. Dagenlang, urenlang, zonder pauze. Festivals, popconcerten. Bassen die je ribben doen trillen. Subwoofers die je bijna omver blazen.
Elke blootstelling telt. Harde geluiden beschadigen de trilhaartjes in je oor. Ze sterven af. En groeien nooit meer terug. Gehoorschade.
Hebben introverten minder kans op gehoorschade?
Zou het kunnen dat introverten mazzel hebben? Een voordeel in deze lawaaiige wereld?
Ze mijden drukte. Verkiezen een boek boven een festival. Genieten van stilte. Blijven liever thuis dan in een rumoerig café. Houden zich afzijdig van oorverdovend geklets en schelle muziek. Leven in een bubbel.
Ze vermijden lawaai zonder het te beseffen. Minder blootstelling, minder schade.
Maar niet altijd. Ook introverten leven in een wereld vol herrie. Ze werken in kantoren met mobieltjes die om aandacht vragen. Ze lopen door stadscentra vol sirenes en verkeer. Soms kunnen ze niet kiezen.
Bescherm je oren, voor het te laat is
Wat dan? Hoe red je je oren?
Oordoppen. Oorkappen. Vingers in de oren. Gehoorbeschermers. Ze bestaan en ze werken.
Slim luisteren. Pauzes nemen. Het volume omlaag. Geen urenlang gesuis in je oren na een concert.
En gewoon. Weggaan. De herrie ontlopen. Liever een rustige plek opzoeken dan blijven hangen in ‘t lawaai.
Hulpmiddelen voor verminderd gehoor
Slecht nieuws: verloren gehoor komt niet terug. Beschadigde haartjes genezen niet. Maar hulpmiddelen zijn er wel.
Vroeger waren er hoorns, grote toeters aan het oor. Tegenwoordig zijn er geavanceerde gehoorapparaten. Klein. Slim. Bijna onzichtbaar. En ‘cochleaire implantaten’ voor wie helemaal niets meer hoort.
Koester de stilte
Pas goed op je oren. Horen is leven.
Een goed gehoor bepaalt je kwaliteit van leven. Houd het scherp, zolang het kan. Voorkom schade. Want eens kwijtgeraakt, krijg je het nooit meer terug.
Vermijd lawaai. Wees zuinig op de stilte. Want stilte is goud.
Edwin Kisman
Lees ook
Ben je introvert? Hoezo, is dat erg dan? – 16 juni 2017
Waarom zijn sommige heel slimme mensen zo stil? – 26 juli 2017
Ik laat je column niet door Annemarie, mijn vrouw, lezen!! Die wil al jaren dat ik een gehoortest laat doen. Groeten, Ruud
Ik groeide op in een dorp waar heel veel oudere mannen doof waren. Daar moest je goed op letten want die hoorde niet of er verkeer aan kwam. Het waren klinkers die in de scheepsbouw werkten , in de tijd dat het elektrisch lassen nog geen “bon ton” was. Er werd toen nog niet aan gehoor bescherming gedaan. Net als bij defensie in de 50-er jaren, waar je zelf op zoek moest om oordopjes te bemachtigen die je, bij schiet-oefeningen, konden beschermen tegen vroegtijdige doofheid. Alternatief: een doof oor aan genaaid krijgen !
ha Edwin
weer een prachtige column
en zoveel goeie visuele ondersteuning.. het lijk wel gebaren taal. daar kan ik zelf trouwens best van genieten ,die combinatie van gesproken- woord en gebaren- taal..
… ik heb overigens gemerkt dat liplezen , wat ik veel doe, bij gesprekken, zeker in
in een rumoerige ruimte, me niet lukt bij mensen die andere/vreemde talen spreken , Frans bijvoorbeeld..
Dat heeft denk ik ook te maken , dat je als kind , als je de taal leert ook vaak goed naar de lippen krijgt van je moeder of vader ,zusje of broertje als die je helpen met nieuwe woordjes
denk je ook niet ?
Lijkt me een goede verklaring Jaap. Later is het een handige extra in rumoerige omgevingen.