Vroeger was liften nog heel gewoon. Het was normaal en veilig. Nu is het niet meer vanzelfsprekend en misschien daardoor zelfs niet veilig.
Vroeger had niet iedereen een auto. Nu wel, een gezin zelfs een stuk of twee of drie. In mijn column “‘Tempo Doeloe’, terugverlangen naar de jaren vijftig of niet?” ontbrak in de rijtjes over vroeger het “liften”.
Liften is verleiden
Liften. Aan de kant van de weg staan. Soms met een man/vrouw of zes. De duim opgestoken, meebewegend in de richting van de aanstormende auto. Vriendelijk, verleidelijk lachend. Soms een breed armgebaar. Een verleidelijk been vooruitgestoken. Grensoverschrijdend? Onderlinge concurrentie. Een auto die stopt, rennen. Soms lang wachten op een nieuwe kans.
In het fD van 15 april een artikel van Peter Runhaar “Liever ijs maken dan programmeren”. Superscript “De revival van het ambacht”. Nieuwe trend? Universitair opgeleiden, met goede banen, die genoeg hebben van de virtuele wereld. Ze vinden geen bevrediging meer in de wereld waarin zij werken en keren terug naar oude ambachten, die tast- en zichtbare resultaten opleveren. Wel gebruikmakend van moderne tools, administratie en sociale media voor marketing.