Nick Cave die ik tot voor kort alleen als zanger kende heeft een gedeeltelijke carrière ‘switch’ gemaakt. Is nu ook beeldend kunstenaar. Een tentoonstelling van hem is, tot 16 maart (haast u), te zien in museum Voorlinden (Wassenaar). Een intrigerende titel ‘ The Devil-A Life’. Zestien porseleinen beeldjes, opgesteld op een lange tafel. Het leven van de duivel, van zijn geboorte tot aan zijn dood.
Goed en kwaad verenigd
Voorlinden: “Het is een visueel verhaal waarin Cave de complexiteit van de menselijke natuur onderzoekt. Hij geeft de duivel niet weer als een angstaanjagende antichrist, maar als een herkenbare figuur met gebreken. Daarmee laat hij zien dat iedereen zowel het goede als het kwade in zich heeft. Door de duivel het leven te laten ervaren, met bijkomende ups en downs, toont hij zowel de donkere, irrationele kanten van het menszijn, maar ook onze wens om altijd beter te zijn en beter te doen.”
Serie toont de ontwikkeling van de duivel
“De verhaallijn is geïnspireerd op de Kruiswegstaties, een reeks van veertien afbeeldingen van Jezus Christus op de dag van zijn kruisiging. In zijn serie toont Cave hoe de Duivel zich met de tijd ontwikkelt, begeleid door symbolische figuren zoals een bloedrode aap en rode, zwarte en witte paarden — de kleuren van de drie ruiters uit de Apocalyps, zoals beschreven in de Openbaring.”
Waar doet me dit aan denken?
Ik kwam aan het eind van de tafel en dacht “waar doet me dit aan denken?”. Al ruimschoots in een andere tentoonstelling, die van Michaël Borremans, schoot ‘t me te binnen. De opkomst van Trump. Zijn tweede termijn. Duivel uit zijn cocon geschoten. Decreet na decreet. Voor de camera’s ondertekend met een extra dik, pikzwarte viltstif. Een geurvlag waar je niet omheen kan.
Make Gaza Great Again
MGGA (Make Gaza Great Again), een variant. MMFA (Make Me Führer Again). Uit dezelfde mond. Superjachten in de haven van Manoco. Van Elon Musk, Mark Zuckerberg, Jeff Bezos en Jared Kushner.
Sturen opruimploegen. Super bulldozers en draglines. Binnen de kortste keren geklaard. Dan vijfsterren hotels, toegevoegd aan Zijn imperium. Kantoor torens, luxe villawijken voor de elite van Saoedië Arabië, die af en toe wat anders wil. Fonteinen, op zon overgoten boulevards. Vanachter het prikkeldraad aan de grens kijken Gazanen verwonderd toe. Naar wat er in de nieuwe kolonie gebeurt. New Washington, New Florida, New New York. Dat zij dit nog mogen meemaken. Dit is nog wat anders dan kolonisten die je dorp overmeesteren. Dit is ‘making Gaza great again’. Hun Gaza.
En dan dat gesprek met Zelinsky, “good television”.
Aan wie doet me dit schilderij denken?
In die zaal van Borremans nog een opvallend schilderij. Weer “waar doet me dit aan denken?”. Pas twee zalen verder, de herkenning. “Poetin, ja. Poetin”. Een verrassend museum, daar in Wassenaar.
Associaties
Zo zie je maar weer hoe kunst, een creatieve bezigheid ‘par excellence’, tot bijzondere associaties kan leiden. Is u dat ook wel eens overkomen?
Edwin Kisman
De Arrogantie van de Macht
Het Trump virus waart rond over de hele wereld. Autoritaire leiders (in spe) raken begeesterd en besmet. Spiegelen zich. Halleluja. Daadkracht, krachtige termen. Proefballonnetjes. Schoten voor de boeg, we zien wel waar het schip strand. Bangmakerij.
De thermometer in je medestanders steken. Je kiezers. Lof en waardering peilen. Je sociosysteem ontwrichten. Doordrammen, toeslaan op zwakke plekken. De geslagen bressen. Zaken doen, deals. Binnenhalen, zoveel mogelijk. De Arrogantie van de Macht. Tot de maat vol is. Het water binnenstroomt. Je oogst vernietigd wordt. Terug bij af, of nog verder terug.
Grijp ook terug op de columns
Moderne kunst. Ben ik de enige die ‘t niet begrijpt? 22 maart 2022
‘Little Sister’ is Watching You! 8 mei 2024